Opowieść o babciach cz. 1

Była sobie babcia – typowa stara pani, która mieszkała na Prądniku Czerwonym. Pewnego dnia babcia wsiadła w autobus nr 128 i pojechała sobie do centrum miasta. Zgarbiła się, ułamała z drzewka gałązkę, żeby sobie z niej zrobić kosturek, przewiesiła przez ramię torebkę-reklamówkę z suchym chlebem i poooszła!!!
Zobaczyła skuterek w kolorze sraczkowatym. Bardzo jej się spodobał, bo przypominał ukochaną wnuczkę (ciekawe, czemu?). Siadła na skuterku okrakiem (aż jej się kiecka nieco zawinęła) i pojechała na Kurdwanów.
Tam spotkała drugą babcię, tylko że odgiętą w drugą stronę. Głowę miała gdzieś z tyłu, ale zadek wielki i chochlę w ręku. Bardzo się polubiły. Jedna babcia miała skuterek sraczkowaty, a druga brudnozielono-brudnoróżowy. Razem objeżdżały Kurdwanów i razem łamały z drzewek gałązki, a czasem karmiły suchym chlebem gołębie, żeby się poudławiały (obie babcie zgodnie twierdziły, że gdy nie będzie gołębi, nie będzie H5N1, czyli ptasiej grypy).
Oto jest przykład prawa fizyki, że babcie się przyciągają.